افسوس در این معرکـه بسیاردویدیم ازخودبرهیدیم وحرف حسابی نشنیدیم بسیاردراین دریای بی رحم زدیم پای از پـای فتادیم و به ساحل نرسیدیم یکروز به دنبال معبد و صومعه گشتیم یک روز پی پیمانه. ره میخانه گزیدیم گاهی سر سجاده و محراب نشستیم گاه ازاثر باده به آغوش دلدارخزیدیم دل را ز چه مقصود به جانانه سپردیم گل را به چه منظور ز گلخانه ربودیم دل سوخته چوشمع شدیم دربر جانان پروانه صفت برسر هرشعله پریدیم ما طـوطـی صفتانیم که در پرده گفتار گفتندو زتکرار آنان به گفتار رسیدیم یک عمر زحیرانی دل خندیدیم وگریستیم دل نیزندانست چه کرده است وچه کردیم پ-ن= دوستان اینروزها خیلی با وزن وقافیه کار ندارم. آخه من در کشوری زندگی میکنم که هیچ کسی سر جای خودش ننشسته وبی عقلها و مگس وزنها بجای عاقلمردان وسنگین وزن ها نشسته اند. و وقتی کسی نیست تابگوید بابا ظلم وجنایت کافیه .پس بی خیال وزن وقافیه . پ-ن=2-بقول نوه شازده خانم نازنین :آنروزها خانه ها چوبی بود و گفتار ها و عمل ها در همه جا خوبی بود.. امروز بنای خانه ها سنگ شده.. دلها با بناها هماهنگ شده... یک مدتیه دلم بد جوری تنگ شده
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
نویسندگان وبلاگ :
عزیز دلم (@)[19]
تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد . دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید و شعرهای خوشی چون پرنده ها میخواند... آرام اشک میریزم تا سکوت این خلوت عاشقانه نشکند. در خلوت تنهایی ام برای دل خویش مینویسم ، نوشته هایی که شاید یادگاری باشد از روزهایی که همدمی نبود مرا تا سر بر شانه هایش گذارم و ناگفته هایم را برایش بازگویم .
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت