هوا ترست به رنگ هوای چشمانت اگر چه کوچک و تنگ است حجم این دنیا بگو چه وقت دلم را ز یاد خواهی بر د دلم مسافر تنهای شهر شب بو هاست تمام آینه ها نذر یاس لبخندت چه می شود تو صدایم کنی به لهجه موج تو هیچ وقت پس از صبر من نمی آیی به انتهای جنونم رسیده ام اکنون من و غروب و سکوت و شکستن و پاییز در سردی یک غروب دل تنها شد
دوباره فال گرفتم برای چشمانت
قبول کن که بریزم به پای چشمانت
اگر چه خوانده ام از جای جای چشمانت
که مانده در عطش کوچه های چشمانت
جنون آبی در یا فدای چشمانت
به لحن نقره ای و بی صدای چشمانت
در انتظار چه خالیست جای چشمانت
به انتهای خود و ابتدای چشمانت
تو و نیامدن و عشوه های چشمانت
بعد از تو تمام شهر بی فردا شد
من بیشتر از من به تو وابسته شدم
تا عشق به جرم پاکی اش رسوا شد
وقتی همه ی بال و پر عاطفه سوخت
پرواز به شکل تازه ای معنا شد
در آتش عشق تو ببین سهم مرا
تو رفتی و دود از دل من بر پاشد
این درد، عجیب لحن تندی دارد
چون مشت تو بد جور برایم واشد
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
نویسندگان وبلاگ :
عزیز دلم (@)[19]
تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد . دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید و شعرهای خوشی چون پرنده ها میخواند... آرام اشک میریزم تا سکوت این خلوت عاشقانه نشکند. در خلوت تنهایی ام برای دل خویش مینویسم ، نوشته هایی که شاید یادگاری باشد از روزهایی که همدمی نبود مرا تا سر بر شانه هایش گذارم و ناگفته هایم را برایش بازگویم .
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت