تنهاترین عاشق
چفیه ام کو؟ چه کسی بود صدا زد:هیهات! عشق من کو؟ مهربان مونس شب تا به سحر گاهم کو؟ چفیه ی شاهد اشکم به کجاست؟ من چرا واماندم؟ ما من این دل طوفانی بی ساحل کو؟ ای سحرگاه!تو را جان شمیم نرگس چفیه منتظر صبح کجاست؟ تربت کرب و بلا! تو بگو چفیه ی سجاده چه شد؟ ای مفاتیح! بگو همدم دیرینه ی نجوایت کو؟ آی مردم!به خدا می میرم. مرگ بی چفیه!؟خدایا هیهات! چفیه ام را به دلم باز دهید. عهد ما،عهد وفا بود و صفا بود و ابد! گر چه من بد کردم،ولی ای چفیه! بدان،بی تو دلم میمیرد!!
نوشته شده در شنبه 89/5/30ساعت
2:27 عصر توسط علی نظرات ( ) | |
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
نویسندگان وبلاگ :
عزیز دلم (@)[19]
تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد . دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید و شعرهای خوشی چون پرنده ها میخواند... آرام اشک میریزم تا سکوت این خلوت عاشقانه نشکند. در خلوت تنهایی ام برای دل خویش مینویسم ، نوشته هایی که شاید یادگاری باشد از روزهایی که همدمی نبود مرا تا سر بر شانه هایش گذارم و ناگفته هایم را برایش بازگویم .
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت