دیگه بیشتر از این نمیتونم کنار تو عاشق بمونم
من از قصه زندگی ام نمی ترسم من از بی تو بودن به یاد تو زیستن و تنها از خاطرات گذشته تغذیه کردن می ترسم. ای بهار زندگی ام اکنون که قلبم مالا مال از غم زندگیست اکنون که پاهایم توان راه رفتن ندارد برگرد باز هم به من ببخش احساس دوست داشتن جاودانه را باز هم آغوش گرمت را به سویم بگشا باز هم شانه هایت را مرحمی برایم قرار بده. بگزار در آغوشت آرامش را به دست آورم بدان که قلب من هم شکسته بدان که روحم از همه دردها خسته شده. این را بدان که با آمدنت غم برای همیشه من را ترک خواهد کرد. بس برگرد که من به امید دیدار تو زنده ام خالصانه دوستت دارم (M) هر کسی می تواند با شما لبخند بزند متن سنگ قبر پروین اعتصامی متن سنگ قبر فروغ فرخزاد اول سلام دوستان خیلی دوستون دارم دوم این که اگه یکوقت نشدبهتون سربزنم ببخشید آخه اینترنت ندارم اما هرجا که من باشم و اینترنت وجود داشته باشه ازش اسفاده میکنم تا باشما دوستان خوبم باشم مرسی که سرمیزنید... 1سوال مهم جواب بدین حداقل خودتون بهش فکرکنین: اگه یکی بگه1جمله یا یک کلمه واسه آخرین بار توزندگیت بگو و بعدش تاعمرداری نمیتونی حرف بزنی تو چه چیزی میگی؟
دیگه دوست ندارم تورو به آینده ی زیبات برسونم
دیگه بی علت موندن ما با هم . دیگه کافیه ، بسه ، نمیتونم
از یاد هردومون میره .این عشقا ساده میمیره
خاطرات میره از یادت
بعد از من کل دنیات و قسمت کن
با اونکه با تو میمونه اون که میخوادت
ما فاصله گرفتیم از هم اما عشق ما این وسط بی گناه بود
قلب من سختیها رو طی کرد و قلب تو تازه اول راه بود
حالا دارم اینو تازه میفهمم دوستی ما یه اشتباه بود
هر کسی می تواند با تو گریه کند
اما کسی که تو را دوست دارد
وقتی اشک در چشمان شماست ، میتواند آنرا تبدیل به لبخند کند . . .
آنکه خاک سیه اش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گرچه تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
من از نهایت شب حرف میزنم
من از نهایت تاریکی
واز نهایت شب حرف می زنم
اگر به خانه من آمدی برای من م
ای مهربان چراغ بیارو یک دریچه
که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم
متن سنگ قبر کوروش کبیر
ای انسان هر که باشی واز هر جا که بیایی
میدانم خواهی آمد
من کوروشم که برای پارسی ها این دولت وسیع را بنا نهادم
بدین مشتی خاک که تن مرا پوشانده رشک مبر
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
نویسندگان وبلاگ :
عزیز دلم (@)[19]
تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد . دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید و شعرهای خوشی چون پرنده ها میخواند... آرام اشک میریزم تا سکوت این خلوت عاشقانه نشکند. در خلوت تنهایی ام برای دل خویش مینویسم ، نوشته هایی که شاید یادگاری باشد از روزهایی که همدمی نبود مرا تا سر بر شانه هایش گذارم و ناگفته هایم را برایش بازگویم .
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت