در طلب دستانت سیب سرخی خواهد شکفت،قلب عاشقی خواهد شکست، لب بسته ای خواهد خواند! در آرزوی چشمانت کبوتری اوج میگیرد، بیابانی دریا میشود و رویایی خواهد پژمرد! در قلب آبادت ویرانه خواهم شد، شبنم خواهم شد، دیوانه خواهم شد. و تو شب سردی خواهی آمد، شبی خالی از هستی،شبی خواهی آمد و دوست من زمستانی برقی خواهد بود و قلبم، آه...، قلبم آتشی گداخته خواهد بود! و در شب هنگام شاید پی از سپیده دستی آید و آتش بر جانم زند و شاید نفس گرمش مرهم باشد برای زخم این من بی من! دستی بر خاک می نهد پیکر یخ زده ای را و خاک در آغوشش گیرد. تنگ و یا شاید تن بی جانش در دورترین نقطه از سپیدی، در بی کران ها مدفون شود. دستی بر خاک می نهد پیکر یخ زده ام را، دستی آشنا، دستی که آرزو بود روزی لمسش، دست تو، و تو روزی خواهی آمد. و از خاک بی جان سیب خواهد شکفت از خون یخ زده در رگهایم. خونم خواند و نغمهء حسرت از لب خسته ام برخیزد. شاید اشکی فرو غلتد و شکوفه ای بروید، آه شاید اشکی فرو غلتد از ابر چشمانت، آه، نه، تو هرگز دلتنگ نخواهی شد. میدانم روزی که می آیی منی نخواهد بود و تو دلیر خواهی رسید، همچون همیشه.
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
درباره سایت
نویسندگان وبلاگ :
عزیز دلم (@)[19]
تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد . دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید و شعرهای خوشی چون پرنده ها میخواند... آرام اشک میریزم تا سکوت این خلوت عاشقانه نشکند. در خلوت تنهایی ام برای دل خویش مینویسم ، نوشته هایی که شاید یادگاری باشد از روزهایی که همدمی نبود مرا تا سر بر شانه هایش گذارم و ناگفته هایم را برایش بازگویم .
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
طراح قالب
امکانات سایت